دف یکی از سازهای ایرانی است که از نظر عامل صدا در زمره سازهای پوستی (ممبرانوفون) و از نظر نوع تولید صدا در زمره سازهای کوبه ای (پرکاشن) طبقه بندی می گردد. این سازمعمولاً در ارکستر موسیقی ایرانی استفاده نمیشود. شاید مهمترین دلیل آن نیز صدای زیاد این ساز نسبت به صدای سازهای ایرانی دیگر است. دف در مناطق کُردنشین از جایگاه و احترام ویژه ای برخوردار است و همچنین در نیز دراویش و صوفیان گرامی است. البته این روزها به سبب کاربرد این ساز در مجالس مولودی خوانی و جشنها طرفداران بسیاری پیدا کرده است.
در شیوه نوازندگی دف عرفانی، از نت استفاده نمی شود و ریتمها به صورت جملاتی مثل «لاحول و ولا قوت الابالله» و... نواخته می شود اما در شیوه نوازندگی امروزی دف به صورت یک فریم در آمده است که می توان توسط آن ریتمهای پیچیده (ادوار ریتمیک) را نواخت. استاد حبیبی و شاگردان وی عمدتاً دف را به این شیوه می نوازند.