تار در زبان فارسی به معنی «رشته» «زه» «رسن» و معادل واژه یونانی کورد CHORD است. این تار پیشینه ای قدیمی در ایران و قفقاز (آذربایجان، تاجیکستان، گرجستان و...) دارد. این ساز در هر یک از این کشورها با انکی تغییرات در کل ساز و شیوه اجرای آن گسترش یافته. این ساز در گذشته پنج رشته سیم داشته که در اواخر دوران قاجار تغییراتی در آن صورت می گیرد و درویش خان سیم دیگری را برای واخوان و افایش حجم صدا به آن اضافه می کند که امروزه نیز مرسوم است. تار یکی از قدرتمندترین سازهای ایرانی است که به واسطه داتن پرده یا دستان، قابلیت اجرای کلیه دستگاه های موسیقی ایرانی و گوشه ها را دارد و نیاز به تغییر کوک ندارد در حالی که در سازی مثل سنتور برای تغییر دستگاه باید کوک سنتور و یا جای خرک ها را تغییر داد.
بزرگانی مانند عارف، شیدا، درویش خان، علی اکبرخان شهنازی، کلنل وزیری، یوسف فروتن، حسینقلی خان از نسل اول نوازندگان طلایی تار بودند و اساتیدی چون استاد هوشنگ ظریف، فرهنگ شریف، جلیل شهناز، محمدرضا لطفی، حسین علیزاده و... نیز از نسل موخر بوده اند و البته نوازندگانی هم در این رشته ظهور کرده اند که بیشتر به جنبه تکنیکال نوازندگی تار توجه داشته اند مانند استاد کیوان ساکت و علی قمصری و...
تار ایرانی از گروه سازهای زهی (سازهایی که صداری آنها به واسطه ارتعاش سیم ایجاد می شود) و مضرابی (مضراب وسیله ای کوچک است که نوازنده با آن به سیم ها ضربه می زند) و مقید (سازی که دسته آن پرده بندی شده است) می باشد. در ساخت تار از مواد طبیعی مانند چوب درخت (عمدتاً درخت توت)، استخوان پای شتر، روده گوسفند، سم بز و... استفاده می شود. تار در اندازه های مختلف ساخته می شود اما اندازه استاندارد آن در حدود 96 سانتی متر است. تار از قسمت های مختلفی تشکیل شده است که عبارتند از : دسته، کاسه طنینی، پوست روی کاسه، خرک، شیطانک، سرپنجه، گوشی های کوک تار، پرده یا دستان، سیم گیر و ...