تنبک که به آن دمبک ضرب هم می گویند از سازهای اصیل موسیقی ایرانی است که در زمره سازهای پوست صدا (ممبرانوفون) طبقه بندی می گردد. این ساز از قسمتهای مختلفی تشکیل می شود که در عکس می بینید. صدا تنبک اساساً از ارتعا پوست آن حاصل می گردد اما برخی از تکنیکهای تنبک نیز با ضربه بر بدنه آن اجرا می شود. البته این دلیل نمی شود که تنبک را در زمره سازهی خودصدا طبقه بندی کنیم.
تنبک در ارکستر ایرانی نقش نگه داشتن ریتم را بازی می کند البته با تلاشهای استاد حسین تهرانی، تنبک در موسیقی ایرانی اعتباری دوچندان یافت و تکنوازیهای تنبک نیز در ارکستر مورد توجه اهالی هنر قرار می گیرد. بعد از یشان، اساتیدی همچون استاد ملک، استاد بهمن رجبی، استاد محمد اسماعیلی، استاد فرهنگفر و... نیز در ارتقای تکنیکهای این ساز کوشیدند و بعتباری ماعف به این ساز بخشیدند. نت تنبک روی یک، سه یا پنج خط نوشته می شود.
در حال حاضر متداولترین کتاب برای شروع تنبک، کتاب استاد تهرانی است اگرچه کتابهای دیگری مثل کتاب استاد بهمن رجبی، مهدی اخوان، فربد یداللهی و ... نیز در آموزشگاه ها تدریس می شود.
تنبک از خوانواده سازهای کوبه ای ایرانی است که در اصطلاح عامیانه به آن ضرب هم می گویند. این ساز از چوب درخت گردو، افرا یا توت به صورت یک تکه ساخته می شود. به قسمت بزرگتر آن، تنه و به قسمت کوچکتر آن، نفیر می گویند.دهانه تنه تنبک دارای ابعاد مختلفی است که معمولاً در حدود 32 سانتی متر است و جنس پوست تنبک از پوست گاو و گوساله و گوسفند و بز است. ارتفاع ساز تنبک نیز 44 سانتی متر است و هنگام نواختن بر روی پای نوازنده قرار می گیرد.